Dzieje różańca i obietnice różańcowe

Historia różańca sięga przynajmniej XII wieku. Jednak już wiele wieków wcześniej mnisi, korzystając z prostych liczydeł na sznurku, wielokrotnie powtarzali Modlitwę Pańską. Z czasem doszły modlitwy na cześć Maryi: biblijne Pozdrowienie anielskie oraz "Pod Twoją obronę" z III wieku. Ojcem różańca nazywamy św. Dominika (1171-1221 r.). To jemu objawiła się Maryja, wzywając do modlitwy piętnastoma "Ojcze nasz" i "Zdrowaś Maryjo...". Dzięki temu jego praca duszpasterska, oparta odtąd na modlitwie różańcowej, zaczęłą przynosić wielkie owoce. Był to czas, kiedy Pismo Święte było po łacinie, a prości ludzie korzystali z Biblii w obrazkach. Różańcowe rozmyślania nad życiem Jezusa i Maryi przybliżały ich zatem do Ewangelii.
Obecna forma różańca utrwaliła się w XV w. dzięki pracy bł. Alana de Rupe, a zatwierdził ją Pius V w 1566 roku.
Ponieważ różaniec składa się z 150. modlitw, poprzez porównanie do 150. psalmów nazwano go Psałterzem Maryi. Sama nazwa "różaniec" nawiązuje natomiast do wieńca róż, które w postaci duchowych kwiatów, modlący się pragną Jej ofiarować. Dzięki dominikanom różaniec powszechnił się na całym świecie. Wielkiej siły misyjnej nadały mu wielokrotne objawienia Maryi: w Lourdes, Fatimie, La Salette, także w polskim Gietrzwałdzie i innych miejscach, w których zachęcała Ona do tej modlitwy.

Fotografia 1. Święty Dominik.

Jan Paweł II w "Rosańum Yirginis Mariae" pisał: "Różaniec wychodząc z doświadczenia Maryi, jest modlitwą wyraźnie kontemplacyjną. Pozbawiony tego wymiaru, okazał się wyzuty ze swej natury, jak podkreślał Paweł VI: "Jeśli brak kontemplacji, różaniec upodabnia się do ciała bez duszy i zachodzi niebezpieczeństwo, że odmawianie stanie się bezmyślnym powtarzaniem formuł, oraz że będzie w sprzeczności z upomnieniem Chrystusa, który powiedział: Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą. że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani (Mt 6, 7). Różaniec bowiem z natury swej wymaga odmawiania w rytmie spokojnej modlitwy i powolnej refleksji, by przez to modlący się łatwiej oddał się kontemplacji tajemnic życia Chrystusa, rozważanych jakby sercem Tej, która ze wszystkich była najbliższa Panu, i by otwarte zostały niezgłębione tych tajemnic bogactwa".

Kontemplując różaniec odnosimy się do historyczny wydarzeń, które odczytujemy w Ewangeliach i Dziejach Apostolskich. W modlitwie prosimy Boga, aby pozwolił nam poznać i przeżyć ich sens. Tajemnice różańca możemy jednak odnieść także do własnego życia albo intencji, która nam przyświeca. W modlitwie otwieramy się na działanie Ducha Świętego, prosząc go o zrozumienie tajemnic życia Jezusa i Maryi oraz o takie ukształtowanie naszego sumienia, by było zdolne do przyjęcia łaski, o ktrórą prosimy.

Obietnice różańcowe
Błogosławiony Alan de Rupe (1428-1475) był dominikaninem i teologiem, znanym z gorliwej wiary w potęgę modlitwy. Poświęcił się misji rozpowszechniania różańca, z wielkimi tego owocami we Francji, Flandrii i Holandii. Zakładał bractwa różańcowe, które rozpowszechniały się w niezwykłym tempie.
Jego gorliwe kazania oparte na różańcu i propozycja zakładania bractw były przyjmowane wszędzie z takim entuzjazmem, że błogosławiony dominikanin zaczął dostrzegać towarzyszącą im niezwykłą moc Bożą. Wierzył, że różaniec ukształtował się pod wpływem Bożego natchnienia, i że jest szczególnie miły niebu. Wiedział też, że z różańcem są związane specjalne obietnice Matki Bożej. A oto one:

Tym, którzy będą pobożnie odmawiali różaniec, obiecuję szczególną opiekę.
Dla tych, którzy wytrwale odmawiali różaniec, zachowam pewne, zupełnie szczególne łaski.
Różaniec będzie potężną bronią przeciwko piekłu; zniszczy występek i rozgromi herezje.
Różaniec doprowadzi do zwycięstwa cnoty i dobra; w miejsce miłości do świata wprowadzi miłość do Boga i obudzi w sercach ludzi pragnienie szukania Nieba.
Ci, którzy zawierzą Mi przez różaniec, nie zginą.
Ci, którzy będą z pobożnością odmawiali Mój różaniec, rozważając jego tajemnice, nie zostaną zdruzgotani nieszczęściem ani nie umrą nie przygotowani.
Ci, którzy prawdziwie oddadzą się Memu różańcowi, nie umrą bez pocieszenia Kościoła.
Ci, którzy będą odmawiali różaniec, znajdą podczas swego życia i w chwili śmierci światło Boże oraz pełnię Bożej łaski oraz będą mieli udział w zasługach błogosławionych.
Szybko wyprowadzę z czyśćca te dusze, które z pobożnością odmawiały różaniec.
Prawdziwe dzieci Mojego różańca będą się radować wielką chwałą w Niebie.
To, o co prosić będziecie przez Mój różaniec, otrzymacie.
Ci, którzy będą rozpowszechniać Mój różaniec, otrzymają ode Mnie pomoc w swych potrzebach.
Otrzymałam od Mego Syna zapewnienie, że czciciele Mego różańca będą mieli w świętych niebieskich przyjaciół w życiu i w godzinie śmierci.
Ci, którzy wńernie odmawuają Mój różaniec, są Moimi dziećmi - prawdziwde są oni braćmi i siostrami Mego Syna, Jezusa Chrystusa.
Nabożeństwo Mojego różańca jest szczególnym znakiem Bożego upodobania.

Żródło:
Wydawnictwo Rosemaria: Różaniec i Nowenna pompejańska